Vakıay-ı Hayriyye Ve Dahi Abur-cubur

Bi keman ağlıyomuş. Bi vcd varmış cd yi açamıyomuş.Hoca demiş nie müziği ayarlamadınız filan. Sonra öğretmen bi ödev vermiş. Öğrenciler fazla mı büyükmüş, fazla mı küçükmüş bi ödev sorumluluğu için ya da... Küçükmüş sahne arkası.pano devriliyor gibi oluyormuş. Sahne fena diilmiş, ama yönetilmek istemiyomuş küçük sorumluluk sahibi büyükler. Ferdiyetçi ötüyolarmış isyan dalında. Müzik bile bulamıyolarmış bi masalı anlatan. Büyükler masaldan ne anlarmış ki. Masal için masumiyet lazımmış. İçten hesaplılık kaldırmazmış masallar. Böyle tipler bi masalın kötü kalpliler mahzeninde kötü sona mahkum olurlarmış. Üç elmadan bi tanesi bile düşmezmiş paylarına, kerevete de çıkamazlarmış. Yol uzunmuş. Okul uzak. Belediyeler hiç saate riayet etmiyolarmış geçit töreninde trafik akışının. Yağmur yağıyosa, bi de insanlar aynı zamanda dışarı çıkmayı düşünmüşlerse, kesinlikle görmezden geliyomuş otobüs şöförleri durakta bekleyen acelecileri. Aceleler bi şöförün canının isteğine takılıp düşüyomuş. Sınıftan içeri girerken hoca sesini ayarlayamayabiliyormuş. Öğrenci küçülsemi, Hocaya sırıtsamı, kimse yok gibi mi davransa bilemiyomuş. Bi günmüş, upuzunmuş ve karmaşıkmış. Yazınca daha da karışıyomuş her şey. Kelimelerin insafına bırakmamalıymış maziye düşen olayları. Öğrenciler demiş ki kimse kimseyi takmıyor hocam. Herkesin işi varmış. İş sahipleri toplanamamış koca bi hafta boyu. Toplananlar işsizler sınıfına kaydolmuş (muu). Oruç insanın kafasına vurabildiği gibi, eğer yüreğine inmemişse, parmaklarına da vurabiliyormuş. Yani yüreğe inmiyorsa oruç, tutan kişi ondan adam akıllı dayak yiyebiliyormuş. Sonra bi masalın masumiyyetinden anlayanların, bi masalın nasıl ses çıkardığını duaynların başına kocaman kocaman 100 puanlar düşmüş. O masalın müziği one by one imiş. bu yazının müziği ise last of the mohicans-promen mişş