Kayıtlar

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. Cinler cirit oynarken eski hamam içinde. Çok, çook, çoook, uzak bi ülkede bi kız yaşarmış. Bu kız çok mutsuzmuş. Çok mutsuz olmak, hiç mutlu olmamak demek değilmiş:) Çok mutsuz olanlar bazen mutluluğun devamlı olmamasından dolayı nisbeten büyük bi mutsuzluk yaşarlarmışş. Ya, tabi ki biliyorum her şey biter ve başlar, itiraz etmeyin hemen. Demek istediğim, sevinçler ve hüzüler olacakmış tabiki. Ama O, zaman zaman güzellerinin kendinden uzaklaştığını, yok olduğunu görüyormuş. Oysa dostluk giderek çoğalan bişeymiş. Ve bizim kız, güzelleriyle dost olmamaya tahammüllü değilmiş. Bi dere kenarında saatlerce suları dinlediği, bi kelebekle yakalamaca oynadığı vs. oluyormuş tabi ki. Ama bu neşeler hep bu güzelliklerin çürümesi manzarasıyla gurub ediyormuş zavallı kızın hayatında:( Zaman geçtikçe, sevinmeye korkar olmuş. Sevmeye de ... Ne zaman gülümsese az sonra biteceğini düşünüp yüzü soluyormuş hemen. Ne yazık di mi:P Farkındayım, bu kadar karanlık olam

Bazı insanlar başlangıçlar gibi bitişlerde de bulunmak isterler. Anlamsız mı geldi cümle:) Şunu demek istiyorum, birlikte başlamak ve birlikte bitirmek önemlidir onlar için. Sonu önceden bilmeye tahamulleri yoktur. Bilen birileri varsa konuşturmazlar:) Hayatta çok az şeyin sonunu baştayken bilebiliriz. Ancak tahmin ederiz. Ama hayatta sonu kayıtlı şeyleride görüyoruz değil mi? Yaşıyoruz adeta. Bi flim seyrediyoruz, bi kitap okuyoruz, bi anı dinliyoruz ... Ben sonları önceden bilmekten korkmam. Sonları bilmek tersine bana güven verir, rahatlarım. Ve sonları bilmek başkalarının aksine ana dair keyfi azaltmaz bende. Daha rahat olduğum için daha çok keyif alabilirim. Okuduğum kitabın sonunu sorarım, yada açıp okurum. Sonunu bilmekle o kitabı çözmüş olmuyorum. Varılan yerden çok, gidiş önemli benim için. Yol bayonca olanlar. Hayatımız dediğim şeyde bu işte. Yol boyunca olanlar! Evet, sonlar hep yol boyunca olanlara bağlıdır. İyi yürüyen biri muhtemelen düşmez yolun sonunda. Gerçi bu her zam