Sokaktan
Ben bildiğiniz çocuklardan değilim. Yolun kıyısında bulmuş hayat beni. Kolumdan tuttuğu gibi içine almış. Boğulmuşum boşluğunda. Duvarlara yaslanmışım, taş olmuş bedenim. Duvarlara sığınmışım, taş olmuş yüreciğim. Ben bildiğiniz çocuklardan değilim yani. Bildiklerim bilmediklerime bulaşmış, bilmemek kalmış adıma. Adıma iadeli taahhutlü bulmuşum hayallerimi. İçi boşalmış umutlarımın, dermanı kesilmiş. Yaya kalmış enginliğinde çaresizliğin, kaybolmuş. Ben bildiğiniz çocuklardan değilim işte! Bilmiyorsunuz beni. Ben bilmediklerinizi bilmiyorum ve bildikleriniz de bilmiyor beni. Bilinmiyorum ben. Çocuklar babında anılmıyor adım. Kaydım düşmülmemiş hayat kitabında. Bi levhaya iliştirilmemiş namım. Aranıyor denilmemiş akabinde resmimin. Bilmediğimce bilinmemişim. Bildiğimce kaybetmiş bilmişliklerim beni. Bildiğiniz çocuklardan değilim. Bildiğiniz çocuklar nasıl. Neden gülüyorlar örneğin. Ne söylüyor onlara hayat. Kollarından tutup çektiği yol yutmuyor mu onları. Ellerini koyacak yerleri var