Kayıtlar

Ben önden geldim. Hemen burda olmak diledim. Sonra güneşte gelecek. Daha sonra hayatın rengini değiştirecek tebessümler de gelecek. Denizin kokusu, toprağın nemi, sabrın ferahlığı, tevazunun genişliği... hepsi gelecek. Biz diyeceğimiz bi birlikteliğimiz olacak. İçiçe geçecek varlıklarımız. Bakışlarımız keskinleşecek. Ayaklarımız sabitlenecek. Gelecekler. Hepsi gelecek. Ben sadece erken geldim. Şimdi habire uyuyorum ya, onlar gelince uzayacak geceler. Uyku tutmayacak muhabbete aşık gözlerimiz. Yıldızlar, ay ışığı... gece denilince ne varsa cümle içinde geçen, hepsi, hepsi gelecek. Başlarımız sukunetin yumuşak kucağında, başlarımızı okşayacak rayihası merhametin. Gelecek. Gelecek sabırla, merhametle, bereketle gelecek. Zıt ihtimaller koymuyorum içime. yokluklarındaki kuraklık hayat suyundan bi hal, kavuracak az gecikseler. Koca bi kaya gibi susuz, koca bi kaya gibi dokunsa rüzgarlar kum olup dağılacak gibi köksüzleşeceğim. Bizsiz kalacak çürüyecek ruhumdaki tohumlar. Zıt ihtimaller koym...

Elimde tutamayacağım zaman, bi yere bağlamaktan bihal olunca türlü renk, şirinlik geliyo elime. Bazende o kadar çok o kadar yerleşikmiş gibi oluyor ki güzeller, olmayacakları bi zaman gelmiyo hatırıma. Sonra gidiyorlar. Pişman oluyor insan. Bi fırsatı kaçırmış gibi oluyor. Çok pişman oldum belkide böyle şeyler için. Şimdi de olduğum oluyodur. Düşününce bi güzelin düşü yanıltıyodur belki de diyorum. Yani elimde kalem olsa da belki yazacak bişiy diildir zihnimde şık bulduğum o cümle. Bi kareye girince içinden baktığım zerafet silikleşecektir. Onu böyle bi çaba içinde silikleştirerek kaybetmedikçe, ben hep onu kaçırdım sanacağım ama. Oysa sık oluyor. Çok şey anlatabilirim dediğimde zırvalıyorum. Uzun uzun yazacağım dediğimde hiç bişiy yazamıyorum. Tutabileceğim, bağlayabileceğim an sandığım an, aslında bi uzaklık kayıp anı olabiliyor. Öyle yani, böyle böyle şeyler bunlar. Çok fazlalar. Hep aklıma geliyolar. Sonrada bi tembellik geliyo üstüme, hiç bişiyi yaklamak gibi aslında manyakça dene...