Milyonlarca Şeker Aşkına!

Bayramın birinci günü. Kapımı tıkırdatan ve bayran tebriği bahanesinin arkasında, önünde, sağında, solunda duran miniklere vermek için şekerliği, şekerleri hazırladım. İkindiye değin sorunsuz bi şekerleşme(!), pardon(!), bayramlaşma yaşadık. İkindiden sonra kapımı tıkırdatan 5-6 ilkokul çağı cengavere şekerliği kapıp kapıyı açtım. Bayramımı tebrik edip şekerliğe daldılar. Birer avuç almışlardı ki arkamdan uzanıp dışarıyı görmeye çalışan yarucuğum yere düştü dışarının sarsıntısından(!) (Kapıyı dar tutuyordum; bıraksam içerdeler(!)) Bu esnada bi ziyaretçinin ayağı nedense hep kapı arasına düşüyordu. Bi kaç kez uyardım. Neyse... Bıdığıma bakmak için kafamı bi çevirdim ki tabağa saldırdılar. Zor tutuyorum, o kadar! Şekerler yerlere döküldü. "Sakin olun oğlum" filan dedim gayri ihtiyari a baya garip oldum. Bi sürü de gürültü... kıkırdayıp itişerek yerdekileri tabaktakileri kapışıyolar. Bi yandanda içeri basıp duran çocuk "yenge valla ben daha hiç almadım" filan diyo. Ardımda, yerde, şaşkın oğulcuğum... Kafam bulandı. Sinirlendim. Şekerliği -ki zaten içinde çok az kalmıştı- kapının önüne boşaltıp," alın oğlum" dedim, kapıyı kapattım. Dışarda kırkırdayıp itişip, bağrışarak şekerleri topladılar. Bi süre bi yukarı, bi aşağı inen ayak seslerini ve bahsi geçen şekildeki gürültülerini dinledim. Sanki bişeyimi çalmışlar gibi sarsıldım sahiden. Çalınan şey için değil, çalanın onursuz tavrı için sarsıldım. Çalmadılar a, bunca yüzsüz nie, nasıl davrandılar. Şekerin hepsini pekala alabilirlerdi. Çok almak isteyen hiç bi çocuğa alma demedim, demem. Dahası şekerleri onlar için aldım. Arsızlığı hiç hazmedemiyorum. Korkutuyor beni. Küçük meleklere hiç yakıştıramıyor, yaklaştıramıyorum. Oysa çocuklar işte! Her şeyin şamatalı, oyunlu, heyecanlı, sınırsız kısmına talipler. Bi de beni bir daha hiiiç görmiyecekleri zanının kaygısızlığıyla ...